Op een zonnige zaterdag kruiste ik Raf Njotea op een drukbelopen vlaams voetpad. Ik zag hem van ver komen, hij is nogal groot, weet u wel. Voor mij liep een koppel zuurpruimen, de vrouw gekleed in grootmoeders beste tafellaken. Toen ze Raf in de gaten kreeg vond ze het onmiddellijk nodig om haar zoeteke aan te spreken met deze verteterende woorden: “Amai das lellek, als ik zo’n lellek haar had dan zouk et afscheren”. Haar zoeteke beaamde de stelling. Fijn toch, die menslievendheid. Gelukkig was Raf te diep in gedachten verzonken om zich te storen aan deze portie azijn die ongevraagd in zijn oren werd gepist.
Raf jongen, uw haar zag er geweldig uit. En beste zuurpruim, leg dat tafellaken terug waar het hoort, en leer wat minder snel te oordelen.
Bram