De Dure Dokter

De Standaard schrijft dat artsen meer verdienen dan de premier. En blijkbaar is dat een groot schandaal. Goed, ik zou Bram niet zijn moest ik daar geen andere mening over hebben.

Blijkbaar “verdient” de premier een slordige 250k bruto per jaar. Dankzij onze absurd hoge belastingsdruk op “arbeid”¹ blijft daar ongeveer 10k netto per maand van over. Vermoedelijk wordt dat nog aangevuld met een royale onkostenvergoeding en een fikse oprotpremie, maar die zullen we even buiten beschouwing laten. Dat is iets minder dan vier keer het gemiddelde nettoloon in Vlaanderen². Is dat veel? Ja. Is dat overdreven veel? Eigenlijk niet.

Dan de dokters. Er zijn er blijkbaar een 3000-tal die “meer” poen scheppen dan de premier. Althans volgens De Standaard. De realiteit zal iets genuanceerder zijn. Dokters zijn immers vrije-beroepers. Dat wil zeggen dat ze bij wet verplicht zijn om via een vennootschap te werken en te factureren – om hun onafhankelijkheid te waarborgen. Die bedragen zijn dus de bedragen die ze aanrekenen, niet het “loon” dat ze krijgen. De vennootschap moet daar immers winstbelasting op betalen (20-25%), en op het loon dat ze zichzelf uitkeren moeten ze zoals iedere zelfstandige sociale bijdragen betalen (20.5%), en bedrijfsvoorheffing (dezelfde staffels waaraan werknemers belast worden). Bovendien hebben dokters wel eens wat kosten. De patiënt die naar de huisarts gaat krijgt geen afzonderlijke rekening voor de aankoop van een stethoscoop, het gebruik van steriele handschoenen, de inrichting van de wachtzaal, de inrichting van het dokterskabinet etc. Dat moet ook allemaal betaald worden van diezelfde bron van inkomsten.

Het artikel schrijft verder dat het vooral radiologen en huisartsen zijn die “veel aanrekenen”. Aan huisartsen moet ik allicht niet te veel woorden vuil maken: die zijn overbevraagd en zien per dag absurd veel patiënten. Ze rekenen die allemaal even veel aan. Inkomsten = aantal patiënten x honorarium. Moeilijk is het niet.

Radiologen zijn vermoedelijk wat complexer. In ziekenhuizen liggen hun tarieven tegenwoordig vast (althans het deel dat de patiënt betaalt, wat het ziekenhuis eventueel nog extra geeft aan de radioloog is een ander verhaal). Voor radiologen in privépraktijken is het verhaal exact hetzelfde als bij huisartsen: ze hebben duur materiaal nodig, en ze werken veel. Prima, lijkt me.

En dan is er nog dat handjevol “grootverdieners”, die meer dan een miljoen euro aanrekenen per jaar. Dat zijn er ocharme 856. Gaan we daar nu over neuten? Dat zijn de topdokters à la Brugada, en de zwaarst gespecialiseerden die tot dik in de 30 gestudeerd hebben om dan 1 super specifieke en super complexe oogoperatie (of whatever) te kunnen uitvoeren. Dat zijn stuk voor stuk mensen die enorme meerwaarde bieden voor hun patiënten, en die massa’s ervaring hebben. Dat zijn niet de snotneuzen die pas afgestudeerd zijn en een wondje in uw duimpje komen naaien. Nu, de plastische chirurgen die BVs van grotere tieten voorzien zijn hier misschien ook wel bij, maar ook dat zouden we een publieke dienst kunnen noemen.

“Artsen mogen ook goed verdienen, maar dan op een meer transparante en evenredige manier”, dixit Bart Demyttenaere

Wat is hier nu exact het verhaal? Dat huisartsen te veel werk hebben? Ja, daar ben ik het mee eens. Maar de oplossing is dan niet om ze minder te laten verdienen he, kiekens. Er zijn meer huisartsen nodig. Maar dat gaat de sociale zekerheid geen cent minder kosten. Bij een gelijk aantal patiënten blijft de totale koek even groot, alleen gaan sommige huisartsen minder werk hebben en dus minder koek krijgen. En de dure specialisten, laat die maar duur een specialistisch blijven. Als we die prijs willen drukken, schaf dan de numerus clausus weer af, zorg dat er meer jonge, slimme, getalenteerde mensen die richting uitgaan. Het geld kan ze maar motiveren om die enorme zware studies en dat enorm zware beroep te willen aangaan.

Dit heel artikel is pure populistische onzin. Als er iemand in dit verhaal wat minder zou mogen verdienen, dan is het de premier. Die krijgt immers geen loon naar werken of kunnen, terwijl artsen dat wel krijgen.

En wat die transparantie betreft: laten we beginnen met transparantie in de lonen van politici. Daar zijn al wat stappen gezet, maar er zijn er nog altijd die wel eens vergeten om hier of daar een cumul (of schaamteloze belangenvermenging) te vermelden, en dat blijkt ook niet op elk bestuursniveau even transparant te zijn.

Bram